Deze week interview ik toneelspeler en winnaar van het Gouden Kalf 2017, Marie Louise Stheins. Marie-Louise studeerde in 1979 af aan de Toneelschool van Arnhem en heeft rollen gespeeld in onder andere de miniserie Bernhard, Schavuit van Oranje, in Daglicht, Waldstille en speelt nu de hoofdrol in het toneelstuk de vrouw die de honden eten gaf.
“Waarom ben ik begonnen met acteren? Daarom, zou ik bijna zeggen. Als kind al, op de kleuterschool regelde ik dansjes en toneelstukjes. Het zit in mijn bloed. Het heeft met van alles te maken: aandacht, creatief willen zijn, gezien worden, energie kwijt kunnen, met z’n allen iets maken. Dat maakte mij gelukkig, en dat doet het nog steeds!
Waar haal ik de teksten en scripts vandaan? Op verschillende manieren. Soms word ik opgebeld: doe je mee met dit stuk? Soms maak/schrijf ik zelf, of met anderen, een stuk. Soms ben ik zelf verliefd op een script of stuk, en leur ik daar net zo lang mee tot ik het ergens kan spelen. Het fijnst zijn natuurlijk scripts die ergens over gaan.”
WERKEN MET TEKST
“Ik leer mijn scripts door te stampen, stampen, stampen. Avond aan avond op mijn kamer leren, leren, leren! Terwijl ik leer, verdiept mijn begrip van de tekst. Ik ga de tekst ook “emotioneel voelen”, maar het gaat vooral om dat je het uit je hoofd kent. Voor aanvang van de repetities nemen acteurs ook vaak de tekst met elkaar door, zo dwing je elkaar goed te leren!
Een stuk dat fijn is om te spelen, is bijvoorbeeld een stuk dat ik half jaar geleden heb gespeeld: Skylight. Dat komt omdat het ‘zo’n lekker acteursstuk is.’ Het stuk is lekker druk, vol kleuren en reacties op elkaar. Waarbij je tekstueel en emotioneel van hot naar her wordt geduwd met elkaar.
Een stuk dat lastig is om te spelen? Misschien als je wat minder binding met het stuk hebt, je er zelf niet veel aan vindt, maar je moet het nu eenmaal doen. Soms krijg je een stuk dat niet lekker genoeg in je systeem zit, omdat het stuk te raar is. Of dat de regisseur er te rare dingen mee wil. Meestal allemaal wat minder fijn.”
DE VROUW DIE DE HONDEN ETEN GAF
“In het nieuwe stuk speel ik Michelle Martin. En dat maakt mij zeer gelukkig, omdat ik het stuk zelf gemaakt heb. Ik vind het buitengewoon belangrijk dat dit verhaal verteld wordt. Het zijn de stukken en werkprocessen die het meest voldoening geven. Omringd door de beste muziekman en decorontwerper etc. Ik vond het ook best moeilijk een ingang te vinden in haar, maar ik ben er nu helemaal thuis.
Waarop ben ik trots van mijn acteercarrière? Een paar dingen wel. Dat ik met de meest interessante mensen heb kunnen werken. Ik heb de heerlijkste rollen kunnen/mogen spelen, de prachtigste stukken gemaakt, veel geluk gehad ook (op het juiste moment op de juiste plek) en de meest fantastische prijzen gewonnen zoals: De Theo d’Or, een Gouden Kalf, enkele nominaties, de toneelkijkersprijs, het theaterfestival gewonnen en ben onlangs geridderd! Zeer trots en blij.
Het aller lastigst aan acteren? Eerlijk gezegd: als het niet klikt met medespelers of regisseur geeft het mij enorm veel stress. Ik ga twijfelen aan mezelf, ik moet ineens gaan ‘vechten’ in plaats van lekker spelen, het beneemt me de adem en haalt veel plezier weg. Ik vind dit alles erg kinderachtig van mijzelf, maar ik heb dat nu eenmaal. Ik werk hieraan.”
TIPS VOOR JONGE ACTEURS
Blijf jezelf, stort je erin, geef je over aan je rol, geef je over aan je rol, geef je over aan je rol, wees niet ijdel, wees sterk, wees kwetsbaar, vrees niet om te blijven leren, heb je vak lief!
Mijn favoriete toneelschrijver: Als ik een naam noem, doe ik dertig andere tekort.
Norén, Shakespeare, Tennesee Williams, Strindberg etc.
Bekijk hier de trailer van De vrouw die de honden te eten gaf.
Lees hier de andere interviews.