In een maatschappij die meer focust op successen dan kwetsbaarheid is De wanen een voorstelling die ruimte geeft aan de onaangepaste geest. Over de vrijheid van fantasie en de realiteit van onze verbeelding.
De fascinatie van Ingmar Heytze voor wanen begon al op jonge leeftijd met zijn moeders verhalen uit haar tijd in de ‘krankzinnigenzorg’ en werd versterkt door een reisfobie, die hem ruim tien jaar aan Utrecht bond. In 2011 onderzocht hij tijdens een residentie in kunstenaarsverblijf Het Vijfde Seizoen (eerder in gebruik als bezigheidsruimte voor ‘onrustige mannen en vrouwen’) alle mogelijke psychiatrische stoornissen en schreef aan De Atlas van wanen: een dichtbundel over de mooiste en meest verschrikkelijke wanen.
Hoewel de residentie allemaal ander materiaal opleverde, is die dichtbundel er nooit gekomen. Na een vruchtbare eerdere samenwerking met regisseur Olivier Diepenhorst (Eenzame begeerte, Theatergroep Suburbia, 2017) ontstond het idee om de Atlas uit te werken tot een toneeltekst: De wanen. Een monoloog met vele gezichten, met acteur Alwin Pulinckx als krachtig middelpunt.
“Op een ochtend sta ik in de keuken met al dan geen koffie in al dan niet mijn hand, en ik weet niet meer waar ik begin en waar de rest van de wereld ophoudt.
Ik ben volmaakt doorwaadbaar.
Je kunt het je niet voorstellen. Maar ik wel.
Ik kan niet anders.”
“Bijna elke zin is het citeren waard in dit theaterdebuut van Ingmar Heytze (…) Een mooie, poëtische maar ook geestige tekst.” (Theaterkrant, Margriet Prinssen)
