Percy Byssche Shelley baseerde zijn zeer gruwzame tragedie min of meer op historische feiten. In het voorwoord tot het stuk vertelt hij zelf dat hem tijdens zijn reizen in Italië een manuscript in handen viel dat gekopieerd was uit de archieven van het Paleis van de Cenci te Rome en dat een gedetailleerde weergave bevatte van het gruwelijke verhaal dat eindigt met de uitroeiing van het adellijke en rijke geslacht van de Cenci tijdens het pontificaat voor Clemens VIll in het jaar 1599.
Het is het verhaal van een pervers wellusteling die zich aan zijn dochter Beatrice vergrijpt. Samen met haar stiefmoeder en haar broer beraamt zij een plan om graaf Cenci te vermoorden. Daarvoor wordt zij uiteindelijk op bevel van de paus terechtgesteld.
“Shelley was duidelijk gefascineerd door de schokkende stof waarin hij een universele betekenis herkende. Wars van enige morele bedoeling wou hij het verhaal op het toneel brengen om ‘enkele van de donkerste en meest geheime kanten van het menselijk hart aan het licht te brengen’. De Cenci toont ons een onschuldig wezen dat door de kwade en corrupte wereld zelf tot het kwaad gedwongen wordt. Want de tragedie van Beatrice bestaat er niet in de eerste plaats in dat graaf Cenci haar onteert, maar vooral dat hij haar integriteit aantast zodat zijzelf slechts tot geweld haar toevlucht kan nemen.” (Jozef de Vos – in: Terzijde)
